Ik heb ALLES al geprobeerd!

"Natuurlijk heb ik dat al geprobeerd, ik heb ALLES al geprobeerd" was mijn gefrustreerde reactie op het zoveelste goedbedoelde advies, met de zoveelste methode die zou moeten werken. Elke nacht ging ik Google af, op zoek naar de reden waarom mijn baby elke nacht uren achter elkaar wakker bleef. Was het een sprong, deed ik iets fout, sliep hij overdag te veel of juist te weinig. Het probleem werd steeds groter, want hoe langer zijn wakkertijd overdag werd, hoe langer hij 's nachts wakker was. Dat ging dus van twee, drie naar vier en soms wel vijf uur lang wakker zijn. Ik was zo ontzettend MOE. Als ik er nu aan terug denk, kan ik er nog emotioneel van worden. Het maakt je geen leukere ouder, het sloopt je en het enige wat je wilt is een paar nachtjes doorslapen. Ik stond er 100% alleen voor en moest dus elke dag opnieuw aan staan en door functioneren, dat maakte de situatie niet beter. Er waren nachten dat ik op de rand van mijn bed naast dat van hem zat en huilde (klinkt cliché, ik weet het). Ik wilde zo graag dat hij zou slapen, dat ik kon slapen en dat het normaal zou zijn. "Het wordt vanzelf beter", "Het is een fase" of "Hij zal toch ooit moeten gaan slapen" en nog veel meer van deze dooddoeners, heb ik zo veel gehoord. Wat had ik graag gewild dat ik toen had geweten, wat ik nu allemaal weet! Na een verhuizing kon mijn zoontje (toen iets ouder dan 1 jaar) in zijn eigen kamer slapen, dit maakte de situatie een stukje beter. Helaas was het nog steeds niet geweldig, ik moest er nog steeds elke nacht vaak uit en op den duur begon de dag standaard tussen 4 en 5, met hier en daar een uitschieter naar half 4 of (op een goede dag) naar half 6. Dit was beter dan helemaal geen slaap in de nacht, maar ideaal is natuurlijk anders. Uiteindelijk kwam ik er, tijdens mijn opleiding tot slaap consultant, achter dat er weleens sprake zou kunnen zijn van slaap apneu. Op naar de huisarts, daar voelde ik me niet serieus genomen. Maargoed, na aandringen heb ik toch een doorverwijzing naar de kno arts gekregen. Hij bleek vocht achter de trommelvliezen te hebben en verdikte neusamandelen, dus buisjes erin en amandelen eruit. Inmiddels werd hij 3 jaar, had hij een peuterbed, zat ik elke avond minstens een uur bij hem en kwam hij elke nacht naar mij toe. Na zijn herstel besloot ik om een slaapplan voor onszelf te schrijven. Daar kwam het moeilijke deel, consequent blijven en de discipline hebben om niet toe te geven, ook niet als je zelf zo moe bent dat je, je ogen bijna niet open kan houden. Ik had op dat moment geen coach aan wie ik verslag "moest" doen, maar van mijn mentor had ik toestemming om mijn eigen situatie te gebruiken als één van de eindopdrachten. Dat was dan ook mijn stok achter de deur, ik moest dit wel echt goed doen als ik de studie wilde afronden. Binnen een week sliep mijn zoontje door! Niet alleen was ik natuurlijk blij dat ik eindelijk elke nacht kon doorslapen en niet hier en daar een keer een nachtje, het was ook de ultieme bevestiging dat dit echt werkt.

Als ik nu terugkijk, weet ik dat ik niet alles had geprobeerd. Had ik veel pogingen gedaan, ja. Maar, ik had ook van verschillende methoden een beetje gepakt en dat allemaal geprobeerd in een keer toe te passen. Als ik hem probeerde te "laten huilen", trok ik het niet om hem 2 minuten in paniek te horen krijsen. "Nee, dit is echt niet normaal" stuurde ik, inclusief voicememo van het harde gekrijs, naar een vriendin, terwijl ik op de gang stond te wachten tot ik weer naar binnen "mocht" en dus gaf ik op. Het voelde niet goed, het voelde niet als de oplossing. Had het achteraf gezien de oplossing kunnen zijn? Ja, met de juiste toepassing en ondersteuning, denk ik oprecht dat ons leven er in de eerste jaren heel anders uit had gezien. Ik kan het niet opnieuw doen, maar mijn ervaring heeft er voor gezorgd dat ik jou nu kan helpen aan een andere ervaring en dan is het uiteindelijk toch ergens goed voor geweest.

"When life gives you lemons,

make lemonade"

X Denise